2. Pamiętnik starego pierdoły Rolanda Topora
Topor, znany ze swojej absurdalno-humorystycznej twórczości, daje jej niezapomniany popis w Pamiętniku starego pierdoły. Lecz pod płaszczykiem tej „jajcarskości” przemyca też swoją interpretację świata – „[…] inteligencja dla talentu jest jak biała laska dla niewidomego. Bez niej talent zawsze w końcu poleci na pysk”; stawia pytania – „Kto kształtuje ludzki los? Skąd przybywamy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy?”; pobudza do myślenia – „Jesteśmy jak odcinki prostej, styczność między nami występuje tylko w jednym punkcie”.
Niezależnie od tego, czy poszukujemy książki relaksującej i dowcipnej, czy metaforycznego zgłębienia ludzkiej natury, Pamiętnik… jest doskonałym wyborem.
3. Mock Marka Krajewskiego
Tytułowy bohater jest trzydziestoletnim inteligentnym wachmistrzem, któremu nie można odmówić odwagi oraz zamiłowania do alkoholu i kobiecych wdzięków. To właśnie tym ostatnim Mock „zawdzięcza” groźbę wyrzucenia z pracy. Co może zrobić niesubordynowany funkcjonariusz, aby prezydent policji puścił w niepamięć orgię z prostytutkami, która miała miejsce w więziennej celi? Mock zdaje sobie sprawę, że tylko rozwiązanie zagadki tragicznego morderstwa w Hali Stulecia może uratować go od degradacji. Wachmistrz, prowadząc nieoficjalne śledztwo, pragnie dowiedzieć się, kto zabił czterech gimnazjalistów, zostawiwszy ówcześnie ich nagie ciała w Hali, i jaki związek ma z nimi Ikar – wisielec w perwersyjnym stroju ze skrzydłami u ramion. Oprócz konszachtów z córami Koryntu Mock spotyka na swojej drodze członków Związku Wszechniemieckiego, masonów, piękną, niezależną i niezwykle wpływową baronową. Nie spodziewa się jednak, że przyjdzie mu stanąć twarzą w twarz z policyjną zdradą.
4. Zniknięcie słonia Harukiego Murakamiego
Zniknięcie słonia jest zbiorem opowiadań Murakamiego. Przedstawiona przez autora rzeczywistość mogłaby dotknąć każdego z nas, a pojawiające się w niej fantastyczne czy mało prawdopodobne elementy sprawiają, że są to opowiadania z pogranicza fikcji i realizmu. Można je odczytywać w różnoraki sposób, na przykład jako skrywające głębsze przesłanie opowieści o alegorycznym znaczeniu; historie opowiedziane w zakamuflowany sposób; opowiadania będące surrealistycznym rezultatem podróżowania po bezkresach umysłu autora.
5. Opowieści niesamowite: groza i niesamowitość w prozie rosyjskiej XIX i początku XX wieku
Utrzymane w klimacie grozy opowiadania kilkunastu rosyjskich pisarzy, w tym takich sław jak Puszkin, Gogol, Tołstoj, Dostojewski czy Czechow, ale również mniej znanych, co nie znaczy, że mniej intrygujących, m.in. Arcybaszewa, Odojewskiego i Leskowa. Mamy tu duchy, wilkołaki, zjawy, demony czy też siostry o makabrycznych skłonnościach… Akcja opowiadań toczy się głównie poza miastem, a opisy wiejskich krajobrazów bardzo dobrze komponują się z wszechogarniającym lękiem, który czasem zabarwiony jest czarnym humorem.
